Skepseis..............

Day 1,757, 12:19 • Published in Greece Greece • by I Mes

Δυστυχώς αυτές οι σκέψεις δεν ήρθαν τυχαία στο μυαλό….
Με αφορμή όμως τον πρόσφατο χαμό ενός συμπαίκτη μας, άρχισαν να γυρίζουν ξανά μες στο κεφάλι μου και κάποιες χαμένες σκέψεις επέστρεψαν.

Ένας άνθρωπος ευχάριστος, ζωηρός, ζωντανός και πάνω από όλα ΠΟΛΥ ΝΕΟΣ, έτοιμος να περάσει χρόνια πολλά ακόμη και να ευχαριστηθεί τη ζωή του, μας άφησε…….απότομα…..χωρίς να το ξέρει κανείς…..χωρίς να το περιμένει κανείς…..στο άνθος της ηλικίας του…..

Έτσι απλά μαθεύτηκε από ένα σχόλιο ενός, μετά δύο, μετά τριών και μετά μιας ολόκληρης κοινότητας.

Δε χρειαζόταν να ξέρεις προσωπικά έναν άνθρωπο για να νιώσεις τη θλίψη για το χαμό, την οργή για την αδικία της ζωής και τη συμπόνοια για την οικογένεια και τους ανθρώπους γύρω του.

Δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα και σίγουρα δυστυχώς όλοι μας έχουμε γνωρίσει ανθρώπους οι οποίοι μας άφησαν για κάπου καλύτερα….. αλλά πολύ νωρίς!!

Το θέμα είναι όμως ότι μέσα από τον πόνο, την θλίψη, τη στενοχώρια, την οργή, την αγανάκτηση και όλα τα συναισθήματα που μας διακατέχουν σε κάποιες δύσκολες στιγμές της ζωής μας…..θα πρέπει να γίνουμε καλύτεροι και δυνατότεροι.

Θα πρέπει να καθίσουμε σε μια γωνία, μόνοι με τη σκέψη μας και να αναρωτηθούμε….
-Μήπως θα έπρεπε αντί να περιμένω το RW να ανοίξει και να μου το κλέψουν τα σκριπτάκια, να βρίσκομαι με τους φίλους μου για καφέ;
-Μήπως αντί να μιλάω στα τσατ με τους ανθρώπους, να τους πάρω ένα τηλέφωνο για να πάμε για καφέ;
-Μήπως αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο σε πράγματα χωρίς ουσία, αφήνοντας στην άκρη πράγματα που αξίζουν….

Το erepublik δεν είναι το μόνο….είναι απλά το παράδειγμα….
-Μήπως θα πρέπει να πάρεις το παιδί σου μια αγκαλιά μεγάλη και να το βγάλεις μια βόλτα εκεί που θέλει; Ας λερωθεί…δεν πειράζει….θα το θυμάται για πάντα….
Μήπως θα πρέπει να πάρεις τη γυναίκα σου και να της κάνεις το τραπέζι με μια ωραία ατμόσφαιρα και στο τέλος να της πεις Σ’ΑΓΑΠΩ ενώ την κοιτάς στα μάτια;
-Μήπως πρέπει να πάρεις τον πατέρα σου και τη μητέρα σου και να βγείτε οι τρεις σας και να κάνετε χαβαλέ όπως μικρότεροι;
-Μήπως θα πρέπει να φύγεις από το ίντερνετ καφέ, να βγάλεις τα ακουστικά και να κοιτάξεις γύρω σου;
-Μήπως θα πρέπει να πάρεις το φίλο σου που έχεις καιρό να μιλήσεις και να τον πεις να βρεθείτε για καφέ;
-Μήπως θα πρέπει να βγάλεις το σκύλο σου βόλτα στο πάρκο και να τον χαρείς και όχι το εικονικό σκυλί στο facebook;
-Μήπως μπορούμε όλοι να σκεφτούμε εκατοντάδες χιλιάδες παραδείγματα που έχουμε δώσει σημασία σε ασήμαντα πράγματα και όχι στην πραγματική ΖΩΗ;
-Μήπως θα είναι αργά όταν θα το καταλάβουμε…………..;

Δεν θέλω να πω σε κανέναν να αφήσει το παιχνίδι διότι διαφωνώ με αυτήν την άποψη.
Κι αυτό χρειάζεται κάποια στιγμή!!
Αλλά αυτό το «κάποια στιγμή» είναι που έχει σημασία.
Η ζωή είναι πολύ μικρή,ακόμη κι αν δε συμβεί το χειρότερο!!
Κάθε μέρα που περνάει, δεν ξαναγυρνάει!!
Κάθε στιγμή που περνάει, σβήνει!!
Ζήστε τη ζωή όσο καλύτερα μπορείτε και μη χάνετε ούτε ένα δευτερόλεπτο από αυτήν!!
Τα ίδια λέω και σε εσάς….τα ίδια λέω και σε μένα….!!!

Σας φιλώ γλυκά όλους ακόμη κι αν δε σας γνωρίζω!!
Υγεία πάνω από όλα σε όλους!!
Και είπαμε:
ΖΗΣΤΕ ΤΗ ΖΩΗ!! Το λέει και η λέξη!!!

Υ.Γ.: Μέσα στο χαμό μιας ανθρώπινης ζωής όλοι οι άνθρωποι είναι ενωμένοι και συμπάσχουν….. Έλληνες, Τούρκοι, Σκοπιανοί και όλοι όσοι έχουν καρδιά συμπάσχουν…..Κρίμα όμως που αύριο οι ίδιοι που δίνουν τις ευχές τους θα προσπαθούν να φάνε ο ένας τον άλλον σε έναν εικονικό ή πραγματικό κόσμο…..

Υ.Γ.2 : Ελπίζω με αυτό το άρθρο να καταφέρω έστω και σε έναν από εμάς, να δημιουργήσω μια στιγμή που θα του μείνει αξέχαστη. Ελπίζω όλοι μας να έχουμε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό κάθε μέρα και όχι μόνο στις δύσκολες στιγμές…..

Υ.Γ.3 : Συλλυπητήρια στην οικογένεια του συμπαίκτη μας!!

Μετά τιμής,