H KATARA... (by Bamias)

Day 1,717, 17:06 • Published in Greece Greece • by barakObamias

Πανσέληνος. Μια φανταστική… κυριολεκτικά παραλία. Δυο – τρία ξυλαράκια συντηρούν μια φωτιά που κανείς δεν ξέρει αν άναψε ποτέ για να ζεστάνει τον κόσμο που κάθεται γύρω της ή άναψε απλώς για να φτιάξει ατμόσφαιρα.

Εγώ ήμουν εκεί. Την είχα ακούσει την ιστορία όταν ήμουν «μικρός». Δεν την πίστευα αλλά πάντα με μάγευε, όπως μαγεύουν όλους τους πιτσιρικάδες οι περίεργες ιστορίες. Οι ανεξήγητοι μύθοι που αν τους εξηγήσεις δεν τους λες πια μύθους…

Πανσέληνος. Απόψε, είναι η σειρά μου να πω την ιστορία, όχι όπως την άκουσα… αλλά όπως την έζησα… Η φωτιά αντέχει ακόμα. Ο κύκλος μπορεί να μεγαλώσει κι άλλο. Κάτσε παρέα κι άκου. Άκου όπως θα στα πω για να μπορείς κι εσύ να τα πεις κάποτε στους μικρότερους…

Υπήρχε κάποτε ένα μέρος, φανταστικό. Ένα μέρος όπου μπορούσες να γεννηθείς και να πεθάνεις την ίδια μέρα. Μπορούσες να γνωρίσεις κόσμο, να κάνεις φίλους και εχθρούς.

Ένα μέρος που έμοιαζε με ακορντεόν. Μεγάλωνε και μίκραινε και έβγαζε έναν ιδιαίτερο ήχο. Έναν ήχο μελαγχολικό. Άλλοτε γλυκό, άλλοτε πικρό. Κάποιες φορές θύμιζε εμβατήριο και κάποιες άλλες μοιρολόι. Και ο ήχος γινόταν χρώμα. Ένα χρώμα που άλλοτε κατάπινε τα άλλα χρώματα και άλλοτε έσβηνε. Εγώ το πρόλαβα καφέ που πάλευε να μη γίνει ροζ…

Στο μέρος αυτό, μπορούσες να είσαι αυτός που δεν είσαι και να γίνεις εκείνος που δε θα γινόσουν ποτέ.

Οι κάτοικοι του, αλλόκοτοι. Κακοί και καλοί μαζί. Έτοιμοι να σε αγαπήσουν και την ίδια στιγμή να σε σκοτώσουν. Μωρά που έμοιαζαν γέροι, και γέροι με πιπίλα. Μια πιπίλα που ο ήχος της μπορούσε να σε τρελάνει. Ο ίδιος αφόρητος επαναλαμβανόμενος ήχος που δε βγάζει κανένα απολύτως νόημα.

Και υπήρχε και εκείνη η κατάρα…

Μια φορά το μήνα, κάποιος θυσιάζεται. Μια φορά το μήνα, κάποιος γίνεται ο «εκλεκτός». Για έναν ολόκληρο μήνα, είναι ο πρώτος όλων. Ο ένας και μοναδικός που όλοι τον σέβονται, όλοι τον ακολουθούν, όλοι τον ακούνε…

Ένας μήνας που ο εκλεκτός μπορεί να κάνει τα πάντα. Έχει τον πλήρη έλεγχο. Μιλάει με ανθρώπους από άλλα μέρη, όπου οι απλοί κάτοικοι δεν θα γνωρίσουν ποτέ. Μαθαίνει πράγματα που οι άλλοι δεν θα μάθουν ποτέ.

Είναι αυτός που κρατάει στα χέρια του το ακορντεόν. Και αυτός καθορίζει σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό τον ήχο που θα βγάλει. Το χρώμα που θα γίνει…

Η «επιλογή» αυτή όμως έχει ένα τίμημα… Ο Εκλεκτός θα ζήσει έναν ξεχωριστό μήνα. Θα απολαύσει τιμές, δόξες, δύναμη. Αλλά μετά θα χαθεί… Θα σβήσει… Θα περάσει στη λήθη.

Και ο εκλεκτός το γνωρίζει καλά. Ξέρει πότε έχει έρθει η ώρα του και αναλαμβάνει από μόνος του αυτήν την ιερή υποχρέωση… Και όσοι δεν το ξέρουν από πριν, το καταλαβαίνουν αμέσως. Το νιώθουν…

Κανείς δεν αναγκάζει τον εκλεκτό να θυσιαστεί. Είναι δική του επιλογή… Είναι το δικό του κύκνειο άσμα που ξεκινάει πάντα την 5η μέρα κάθε μήνα και διαρκεί έναν ολόκληρο μήνα, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις που ο εκλεκτός δεν είναι τελικά έτοιμος…

Παλιά το περίεργο αυτό προνόμιο (δεν θα το έλεγα δικαίωμα) το είχαν μόνο άντρες. Με τον καιρό αυτό άλλαξε. Τώρα, το προνόμιο της αυτοθυσίας το έχουν και οι γυναίκες. Όμως, αυτές, μπορούν να διεκδικήσουν τον τίτλο του εκλεκτού μόνο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ποτέ άλλοτε…

Η φωτιά σχεδόν έχει σβήσει… Δεν θα βάλω άλλο κούτσουρο…
Ίσως, να σκέφτεσαι ότι όλα αυτά είναι απλά μύθοι… Ιστορίες για να λέμε γύρω από τη φωτιά μια μέρα με πανσέληνο… Μπορεί και να είναι έτσι… Μπορεί και όχι…

Εγώ πάντως είμαι ακόμα εδώ… Αν και έτυχε να έχω το περίεργο προνόμιο. Αυτό ίσως που με έσωσε, είναι πως σε εμένα δεν κράτησε ολόκληρο μήνα… Εγώ ήμουν απλά ένας αντικαταστάτης. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…



Άντε τα λέμε
Barak o Bamias
(αν αισθάνεσαι οικεία ή απλώς βαριέσαι να με προσφωνείς με ολόκληρο το nickname μου, θα σε παρακαλούσα να με λες Bamia και όχι Barak)!