Μια σοφή απόφαση! (Not to Mission)...

Day 2,468, 07:58 • Published in Greece Greece • by Eleanor 82



Έκπληξη, έκπληξη!
Δεν είναι για την αποστολή αυτό το άρθρο και τα comments με ενδιαφέρουν μόνο για την άποψη που έχουν να πουν...
Ας μην ξεγελιόμαστε: Το Τζιπάκι έχει για τα καλά περισφίξει την Κοινότητα στα δεσμά του και αυτή μοιραία, άβουλη και αλλοπαρμένη, το ακολουθεί στον δρόμο του, στην εξαθλίωση της μηδενικής δράσης, στην διαιώνιση της μετριότητας, στην εξύμνηση της παρακμής. Και αφού αυτή είναι η δημοκρατική επιλογή της, είναι σεβαστή.
Κατά τα άλλα, οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις εξασκούν άλλες την επαναστατική γυμναστική τους και άλλες το διασκεδάζουν περιμένοντας την - φυσιολογική με τον χρόνο - κατάρρευση. Και αυτές επίσης, καλά κάνουν. Έτσι, δεν παίζεται το παιγνίδι?
Σχετικά λοιπόν με αυτό, κάτι διάβασα τελευταία που ίσως να σας ενδιαφέρει και το παραθέτω ελαφρά παραλλαγμένο για να ταιριάζει στην ερεπουμπλίσια πραγματικότητα:





Edmund Cooper
"Η Τελευταία Ήπειρος"
"...
Κάποτε ένας σοφός άντρας περιπλανιόταν μέσα σε ένα δάσος όταν συνάντησε ένα δράκο. Από το χρώμα του κατάλαβε πως βρισκόταν στην εποχή του για κυνήγι. Αν άρχιζε να τρέχει, ο δράκος θα τον προλάβαινε. Αν του έκανε επίθεση με το δόρυ του, ο δράκος θα τον αφάνιζε. Εξ άλλου είχε προσέξει ότι το μοναδικό μονοπάτι διαφυγής του ήταν μπλοκαρισμένο από το μεγαλύτερο φίδι που είχε δει στη ζωή του. Αντιμέτωπος με αυτούς τους φοβερούς κινδύνους αποφάσισε να μην κάνει τίποτα, κατανοώντας ότι μόνο ένας τρελός θα βοηθούσε να έρθει η ίδια του η καταστροφή, όσο και αν φαινόταν αναπόφευκτη.
Ο δράκος είχε συνηθίσει να προκαλεί τρόμο ή οργή σε όλα τα ζωντανά πλάσματα που συναντούσε και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο άνθρωπος στεκόταν εκεί ήρεμος, περιμένοντας το τέλος του. Τον πλησίασε, χτύπησε βαριά τα πόδια του στη γη και τα δέντρα άρχισαν να τρέμουν, μούγκρισε, μαστίγωσε με την ουρά του τον αέρα. Ξανά ο άνθρωπος δεν έκανε τίποτα.
Το πεινασμένο φίδι που παραμόνευε τον άνθρωπο ερεθίστηκε από τα καμώματα του δράκου, ιδίως όταν ο τελευταίος απρόσεκτα του πάτησε την ουρά. Αμέσως του επιτέθηκε και τυλίχτηκε γύρω του. Έγινε μια σύντομη και αιματηρή μάχη κατά την οποία ο σοφός άντρας συνέχισε να παραμένει ακίνητος, κοιτάζοντας με δέος την αγριότητα των πλασμάτων που μάχονταν. Σε λίγο το φίδι τσάκισε τα κόκαλα και την καρδιά του δράκου και ο δράκος που πέθαινε έκοψε το κεφάλι του φιδιού με τα δόντια του. Τα δυο φοβερά θηρία ήταν νεκρά και ο σοφός άνθρωπος ήταν ελεύθερος να συνεχίσει ειρηνικά τον δρόμο του.
Ας ελπίσουμε ότι ο δράκος του μίσους και το φίδι της δυσπιστίας θα καταστρέψουν το ένα το άλλο επειδή, αν δεν το κάνουν, δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες για κανέναν μέσα σε οποιονδήποτε κόσμο.
Υπάρχει και κάτι άλλο που αξίζει να θυμόμαστε:
Το χρώμα και ότι συμβολίζει, ιδεολογίες, θέσεις, προκαταλήψεις, έχει μικρότερη δύναμη και αξία από το πνεύμα που το κινεί".

Μόνο αυτά' και όσες/όσοι μπορούν ακόμα, ας τα σκεφτούν!!!

😃