H EΛΛHNIKH OIKONOMIA ΣTH V2: προβλήμ&al pha;τα και προοπτ&iot a;κές

Day 934, 03:01 • Published in Greece Greece • by spyskam


Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια χώρα που ήταν πλούσια σε iron. Και υπήρχε μία ευτυχισμένη εποχή κατά την οποία το iron ήταν ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς των πρώτων υλών. Ήταν η εποχή κατά την οποία ίσχυε η παλιά καλή τακτική που έλεγε «θα δώσω σήμερα μια μάχη λιγότερη και θα φέρω πάλι το wellness μου στο 100» (το θυμάστε;😉). Ήταν η εποχή όπου ο καθένας μπορούσε να συντηρηθεί επ’ αόριστον με q1 ψωμάκι -και χωρίς σπίτι. Ήταν η εποχή όπου τα έξοδα διαβίωσης ήταν σχεδόν μηδενικά κι όπου είχαμε την πολυτέλεια ν’ ακουμπάμε όλες τις δραχμούλες μας στα weapons…
Summertime and the living is easy… Και όλοι πλέαμε σε πελάγη αμέριμνης ευτυχίας…



Και ξαφνικά ήρθαν όλα τα πάνω κάτω. Ήταν η αποφράδα ημέρα που επιβλήθηκε η αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας των Hospital. Από τη μέρα εκείνη και μετά, δε μπορούσε πλέον κανείς ν’ αναπληρώσει στο Hospital παρά μονάχα το wellness που έχανε στις μάχες. Όπως θυμούνται όλοι όσοι έζησαν εκείνες τις αλλαγές, οι κλάδοι food, gifts και houses βγήκαν τότε αισθητά ενισχυμένοι. Όπως άλλωστε βγήκαν ενισχυμένοι και οι κλάδοι των αντίστοιχων πρώτων υλών (grain, wood και diamonds). Ζημιωμένος βγήκε βέβαια ο κλάδος των weapons και, μαζί μ’ αυτόν, ο κλάδος του iron, η “ατμομηχανή της ελληνικής Οικονομίας”, στον οποίο απασχολείται πάνω από το 40% του εργατικού δυναμικού της χώρας μας.

Το πλήγμα όμως που υπέστη το κύκλωμα iron/weapons με την αλλαγή εκείνη θα μοιάζει με ανέκδοτο μπροστά σ’ αυτό που έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε στην επικείμενη V2. Πρώτα απ’ όλα, ο “φτηνός” τρόπος για την αποκατάσταση του wellness (και εννοώ ασφαλώς τα gifts) φεύγει απ’ το παιχνίδι. Από δω και πέρα μόνο υψηλής ποιότητας food και houses. (Άσε που τα σπίτια θα έχουνε πλέον ημερομηνία λήξεως…)
Το κόστος ζωής ανεβαίνει κι άλλο, συνεπώς λιγότερα χρήματα διαθέσιμα για “εξοπλισμούς”. Επιπλέον, μόνο τα μισά οπλικά συστήματα στη V2 θα έχουν ως πρώτη ύλη το iron. Ελικόπτερα και τεθωρακισμένα θα έχουν ως πρώτη ύλη το “εξωτικό” τιτάνιο. Ο συνδυασμός αυτών των δύο δεδομένων προεξοφλεί σαφώς μειωμένη ζήτηση για το iron διεθνώς, κάτι που θα έχει σαν αποτέλεσμα σημαντική πτώση της τιμής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μία χώρα σαν την eGreece, που όλη η Οικονομία της κινείται στον αστερισμό του iron.



Πολλά έχουν γραφτεί και συνεχίζουν να γράφονται για τις αλλαγές στο πολεμικό σκέλος του παιχνιδιού. Και δικαίως! Οι αλλαγές όμως αυτές αφορούν όλες τις χώρες εξίσου και κανένας δε βρίσκεται σε καλύτερη (ή χειρότερη) μοίρα απ’ ό,τι ο γείτονάς του. Ενώ λοιπόν όλοι ανησυχούμε για το πώς θα είναι το πεδίο της μάχης και πώς θα προσαρμοστούμε σ’ αυτό, ελάχιστα έχουμε ασχοληθεί μέχρι σήμερα για το πώς θα τα βγάλουμε πέρα ως χώρα σ’ ένα οικονομικό περιβάλλον που προμηνύεται εξαιρετικά δυσμενές.

Έτσι λοιπόν, ενώ εξαγγέλλονται ριζικές ανακατατάξεις στη δομή του Στρατού, ελάχιστα έχουμε ασχοληθεί με την αναγκαία προσαρμογή στις νέες οικονομικές συνθήκες. Έχουμε αντιληφθεί ότι πολλές εταιρείες iron θ’ αναγκαστούν να κλείσουν, ενώ εκείνες που θα επιβιώσουν, θα υποχρεωθούν να μειώσουν δραστικά τους μισθούς; Συνειδητοποιούμε άραγε ότι στο 40+% των e-συμπολιτών μας, που είναι land skilled, “έχει να πέσει πείνα”, κατά το κοινώς λεγόμενο; Εκτός κι αν αναληφθεί μια συστηματική εκστρατεία μαζικού αναπροσανατολισμού του εργατικού μας δυναμικού. Αλλά κάτι τέτοιο δε φαίνεται στον ορίζοντα…

Συνειδητοποιούμε επίσης ότι θα πρέπει εν μία νυκτί να στηθούν δεκάδες επιχειρήσεις που να παράγουν artillery, tanks, helicopters –και με τι κεφάλαια; Αντιλαμβανόμαστε ότι θα πρέπει ν’ αυξηθούν δραστικά οι εταιρείες που παράγουν υψηλής ποιότητας (q3 έως q5) φαγητό και σπίτια; Πού θα βρεθούν τα κεφάλαια; Και, ακόμα χειρότερα: Πού θα βρεθεί εργατικό δυναμικό με construction skill, επαρκές ποσοτικά και ποιοτικά;
Αν μάλιστα βάλουμε στο λογαριασμό ότι και τα Hospitals πλέον θα έχουν ημερομηνία λήξεως, αντιλαμβανόμαστε τις τραγικές ελλείψεις σε construction skill, ή μήπως πιστεύουμε πως θα τις αντιμετωπίσουμε με εκκλήσεις σαν αυτήν εδώ;

Αντιλαμβανόμαστε ότι η χώρα χρειάζεται περισσότερο από κάθε τι άλλο μια σαφή πολιτική αναδιάρθρωσης του παραγωγικού της ιστού; Έχουμε άραγε συναίσθηση ότι η επεξεργασία μιας τέτοιας πολιτικής θα έπρεπε να είναι ανάμεσα στις κορυφαίες προτεραιότητες της Κυβέρνησης; Συνειδητοποιούμε με άλλα λόγια ότι η χώρα, για να επιζήσει στις προκλήσεις της V2, χρειάζεται ένα New Deal, ή μήπως νομίζουμε ότι το περιβόητο “ελληνικό δαιμόνιο” θα κάνει πάλι το θαύμα του την τελευταία στιγμή;



Να συνεννοούμαστε: Τα παραπάνω δεν εκκινούν από κάποια “άγονη αντιπολιτευτική διάθεση”, όπως θα βιαστούν ίσως να πουν ορισμένοι. Εκκινούν από την ανησυχία ενός πολίτη που βλέπει τους συμπολίτες του και την Κυβέρνησή του να κοιμούνται αμέριμνοι τον ύπνο του δικαίου πάνω σ’ ένα ηφαίστειο που είναι έτοιμο από ώρα σε ώρα να εκραγεί…