Join the new world

Предупредување: На кој не му се чита до крај бољи и да не го чита ова ремек дело и залудно да става гласови и преплати. Таквите можат да бапнат по некое денарче за спонзорство...
Си седам ја по дома у ниедно време и чекам да дојде еден и четересет за да пукнам некој миљон за нашата ни мила еТатковина, а надвор се разврнало абе истура. Од прозор гледам само некакви светкања ко оној горнион да се фали со најнов тип на незнам си каков телефон со пичку си матер мегапиксели камера и ептен јак блиц.
И така светкајќи у еден момент ми светна една дешавка од минатото.
Прво да ви доловам слика на околината у која сум се нашол у зададен тренутак.
Ова се случи у далечните доцни 90 ти од минатиот ни век у едно село близу Прилеп, поточно кај баба ми. Надвор убав сончев ден (крај на лето), околу мене голем двор со бујна вегетација и миризба на гојда кои штотуку извршиле голема нужда. Јас оптегнат на еден кревет ко за на плажа и до мене пола гајба ладно Кроненбиер (кој знае, знае а кој не ме заболе). Се печам ја така на сонцето со поглед вперен кон селскиот сокак, надевајќи се да помини некое чупе и да се покурчам малку оти сум дошол дур од Скопје (лажам, од село близу Скопје али они не знаеа) и да ги излажам некако заради мушка потреба-такозвана љубав.
Лежам пола ден ко будала и се ладам со то пивото, целиот испржен ко ајвар и ете ми се насмеа среќата негде кон крајот на денот (кој чека ќе дочека). По сокачето почнаа да одат и растрчуваат чупина, а ја ко мршојадец под цвикера само ги набљудуем и смислувам што да ги лажам. У еден моменат у око ми влага едно многу убаво лице (на девојка да не се разбереме погрешно) и одма рипам од креветчето ко да ми го зачукал некој и се доближувам со добро осмислен, тогашен мој шармирачки од кон убавицава. У едната рака цврсто го држам а со другата и мавтам да подзастане ко демек да ја прашам нешто. Ме причека до портичето, а ја ноншалантно и се доближувам. Таман дојдов до неа, од занес по лепотицава ги заборавив сите мои спремни прашања однапред спремени у тековниот ден. Целиот здркан у еден момент и викам:
- нати го напи се малку и и ја подавам раката со кроненбиерот, а со другата се мавам по чело и си викам у себе абре будало една пак ли ќе тропаш глупости...
Чупево се насмеа и ми вика кај си бе Вилипе одамна те неам видено...
Се вртам околу мене и гледам да не му се обраќа на некој друг оти скоро никој не знаеше у то селото како се викам освен роднините, а другите ме знаеа како Перо од Скопје. Ја у тој тренутак и велам извини а ние се познаваме од негде? Она ме гледа со насмевка од 6-ка до 6-ка со по некој кариес али ќе помине и ми вика зарем не ме позна? Јас се чудам и се мачам да се сетам али не ми текиње на ништо. Тогаш она ми вика Јас сум Моника што живее кај брачедати од карши, комшичето. Тогаш ми текна на чупето оти у подалечните детски години многу си играв со нејзе и сестра и, а ја немав видено убави 10-на години. Тогаш се насмеав и и дадов еден комплименат у стилот аууу си се претворила у вистинска лепотица. Стварно беше преуба не лажа имам и сведок едно џукелче што душкаше по патот, прашајте го. Разврзавме два-три муабети и ме викна вечерта да одам докај неа на каве и локум, па може и у селското диско да ја носам. Ја вечерта се спремам, плус се искапив и намирисав и ги спалив патиките накај неа. Пред да отидам, појдов докај брачеда ми да не ми мрчи после оти не сум пошол и да дознам појќе за чупето. Ми кажа неколку клучни работи и ете ме пред врата кај неа. Тропнав и ми отвори баба и. И она ме позна да си ибе векот и ме покани да влеза у натре. Влегов у соба кај Моничето и ја почекав троа оти се капела. Ете ти ја дојде со пењуар а мене почна да ми шкрапаат очите и да се дига ручната ко ја видов. Само ми кажа ако сакаш сврти се да се облечам и ќе прам кафе и по една газоза. Се свртев ко џентламен кон едно огледалце троа поголемко за да не ја "гледам". Што да ви кажам... Убаини и доле и горе. Од се по нешто на неа. Цела природа на едно место од грмушка па до плодови, од коса како разлеана река па до цициња како две убави висорамнини, а подолу газе како две планини, не многу големи за да можеш полесно да се качиш. Она се подзаврте и ме виде оти ја гледам и да признам се подзасрамив малку, па дури и поцрвенев доле. Она ми вика добро де не се срами и така порано голи се шетавме и игравме, а јас се подзамислив малку у себе. Се спреми чупето, донесе кафе, а место газоза ме понуди со Пел кола (кој знае знае кој не преку стојко, башка мал е или не е од тоа поднебје). Зема еден албум со слики од мали деца и почна да ми ги покажуе. Леле на сите скоро ја и она у гола или полугола фаза. Абе да си ибам векот од мал сум бил ебачиште. Се посмеавме малку и се вративме у убавите децки години. Станав и ја викнав да дојде со мене у диското, а покасно и у кафанчето до истото (тогаш работеа до сабајле, а денеска само кафанчето работи али до 10 вечер 🙁 ). Отидовме до диското ја частев пијачки, а што е најважно неморав да ја лажам кој сум и од кај сум оти она знае скоро се за мене. Малку се подначукав (лажам клен се напрајв, да не кажам дрво и то ко нашиве сегашни еМинистри по Англиски) и ме изнесе надвор. Времето се сменило и беше некако тмурно али мене ми беше сеедно. Прошетавме низ селските сокачиња каде нема ни една сијалица, за да не не видат шо прајме и у еден тренутак чупево ме фати за Џолета. Почна една масажа што мене ми годеше многу мора да признам али не бев многу задоволен само со тоа, ама у себе си викам чек бе има време не се форсирај. По неколку минути ми шепна на увце дека и се сака и дека ако и мене ми се сака да одиме под едно дрво на кое како мали си игравме и му се качувавме, а и сеуште стоеше пола љуљашка уште од пред 10-на години, а јас добив уште поголема желба да и се качам. Започна со предигра, а за кратко време и со главната игра. Си врвеше работата ко шо треба се додека не почна да подросува. Абе јебига ти росење и врнење, у таков занес ништо не те прекинува. Јас си ја сватив сериозно работата и се трудев да остам добар впечаток. Од кај знаеш мож ќе те препорачаат утре-задутре. Едно време она ми вика да се качеме на љуљашката и да пробаме нова техника со љуљање ко демек било многу добро. И стварно беше јако но ко за беља се скина едната врвка од љуљашкава па јас така паднав и набив нешто у гзот што ме здоболе многу јако. Почнав да пцујам и овкам а чупево некако ме смири и ми предложи да одиме докај неа да дозавршиме, на што ја ко за чудо се согласив. Ко отидовме докај неа бев целиот наврннат ко глушец али на влажност било убавина да дупиш. Свршивме работа и јас си отидов задоволен дома. Следниот ден отидов докај неа за да се прошетаме денски но ми кажаа дека отишла у Битола да се упише средно, а јас наредниот ден веќе требаше да си одам. Ми беше жал што не се поздравив со неа. Од тогаш па до пред нкоја недела ни сум се слушнал ни видел со неа. Пред неколку недели се сретнавме у Скопјево (работев нешто приватно у еден стан у Н. Лисиче и ко за чудо да ти бил нејзин). Се потсетивме на една дамнешна младост, а мене ми текна дека имам закажано на зубар за утре у 2 саат. Е сега некој ќе се запраша што има врска прикаскава со девојчево и зубарот. Е сега ќе ви кажам.
У двата случаева некој дупел некој. У овој со зубарот е тоа што ме дупчеше пред неколку недели и ми стави лек да не ме боли и ми закажа за утре да ми го пуни. Али се надам дека на чупево пред многу години му било убо, за разлика од мене шо ме болеше кај зубарот сестру му е*ам. Али се надам дека чупево било презадовлно како и ја после посетата на зубарот со новата пломба. Исто се надам дека ќе и прокапе пак на девојкава у станот, па пак че ме викне да и ја затнам и подстегнам ебаго.
Поздрав и Најздрав и секогаш ваш
еФиљо други...