Ma kai gia sena pethaino!

Day 1,814, 05:09 • Published in Greece Croatia • by Tasos 1917

Τι είναι αυτό που ωθεί τους ανθρώπους να υπερασπίζονται με τόσο πάθος και φανατισμό ψυχρές ιδέες και μακρινά οράματα; Να δίνουν όρκους πίστης σε βωμούς και θεούς που ούτε είδαν και ούτε πρόκειται ποτέ να αντικρύσουν; Ακόμα δεν ξέρετε;

Ζούμε και αναπνέουμε για να υλοποιήσουμε τον κόσμο των πόθων μας. Ίσως δεν θα ζήσουμε ούτε ψήγματα των μύχιων σκέψεων και πιστεύω μας, παρολαυτά το κίνητρο είναι ικανό να μας παρασύρει σε συρράξεις, ψυχρές ή θερμές. Ανάλογα με τα προτάγματα που θέτει ο κάθε ένας από μας, προσδιορίζεται και ανάλογα. Ο προσδιορισμός αυτός, είναι ικανός να επισύρει μίση και ευτελείς πράξεις, μακριά από κάθε έννοια της πολυφορεμένης και χιλιοταλαιπωρημένης αξιοπρέπειας.

Φυσικά δεν θα αναλύσω τα γνωστά πολιτικά ιδεολογήματα. Δεν είμαι ο ειδικός άλλωστε. Ωστόσο έχω και γω, όπως οι περισσότεροι από μας, το δικαίωμα του ορισμού και της ερμηνείας τους. Συνήθως τα κρατάω για τον εαυτό μου. Ο εγωισμός μου είναι πολλές φορές ένας αρκετά ασφαλής μπούσουλας. Δεν βλάπτει κανέναν και κατατρώει μοναχά εμένα. Άλλες φορές δεν μπορώ να ανεχτώ ανακρίβειες και ευφυολογήματα που θίγουν την έννοια του ανθρώπου –τουλάχιστον όπως την ορίζω εγώ- και βρίσκομαι να εμπλέκομαι σε ανούσιες τελικώς κουβέντες και διαλόγους – μονολόγους.

Στο παιχνίδι μας, το πολιτικό κομμάτι γνωρίζουμε ότι ευτελίστηκε και απαξιώθηκε ανεπανόρθωτα από τους κακούς και ανελεύθερους admin. Πόσο ιταμοί είναι αλήθεια; Μήπως λησμονούμε όμως κάπως βολικά τις δικιές μας ευθύνες; Μήπως εμείς πρώτοι υπήρξαμε ο ολετήρας του πιο αυτονόητου και προφανούς μέρους του παιχνιδιού; Μήπως η συνεχής σμίκρυνση του έρχεται ως ιστορική συνέπεια των πράξεων και των λεγομένων μας;

Φτάσαμε στο σημείο να χαρακτηρίζουμε τολμηρό εκείνον που επιχειρεί να υπερασπίζεται το δίκαιο και να κατακρίνει τα κακώς κείμενα. Φέρνουμε αντιρρήσεις και απόπροσανατολίζουμε την κουβέντα που προσπαθεί να αρθρωθεί. Προβάλλουμε στην επιφάνεια ερωτήματα- κινούμενες άμμους, όπως για παράδειγμα: Ποια η προσφορά σου στην –τόσο υγιή και φανταχτερή- κοινότητά μας; Γιατί μιλάς έτσι απότομα για συμπαίκτες σου; Επιτέλους βρες μια δουλειά και μην ασχολείσαι με μας!, ενώ την ίδια στιγμή είμαστε απόλυτοι στις κρίσεις μας: είσαι ένα μηδενικό, δεν ξέρεις τίποτα άλλο να κάνεις παρά να κρίνεις –άραγε είναι τόσο κακό αυτό;- πήγαινε στον βούρκο σου σκ@@τάνθρωπε και πάρε και τα άλλα τα ερπετά μαζί σου! Θα μπορούσαν να γράψω ένα ολόκληρο σεντόνι μ’ αυτά που ειπώθηκαν τις τελευταίες τρείς μέρες μόνο.

Οι ιδέες είναι η αφετηρία και το εναρκτήριο λάκτισμα της ιστορικής εξέλιξης. Όλοι το ξέρουμε αυτό. Στα αδιέξοδα που δίνει ο πολιτικός στοχασμός είτε εθελοτυφλούμε είτε τυρβάζουμε. Ενοχλούμαστε όταν έρχεται το εξωτερικό μάτι και μας κρίνει. Εξαπολύουμε μύδρους και κατάρες σε αυτούς που διανοήθηκαν να ισιώσουν το στραβό ξύλο που λέγεται άνθρωπος. Υπακούμε και αναπνέουμε ευχάριστα σε πολιτικές μόνο και μόνο γιατί εξυπηρετεί τον εαυτό μας.

Υπάρχουν όμως και αυτοί που έγιναν καλύτεροι και λαξεύτηκαν γιατί πόνταραν σε πανανθρώπινες και καθολικές έννοιες, που ποτέ δεν θα ξεθωριάσουν. Δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και ισότητα έχουν τον κοινό παρανομαστή που ονομάζεται άνθρωπος. Τι και αν ο τελευταίος συχνά είναι ένα μηδενικό; Το πρόσημο πάντα θα είναι θετικό. Ίσως τελικά η λύση είναι να ποντάρουμε στο άλογο που θα μας οδηγήσει στην εξύψωση.

Μα υπάρχουν αυτοί που εσύ περιγράφεις; Θα απαντήσω με ένα ιστορικό γεγονός, που τόσο αγαπώ να φέρνω στα άρθρα μου –ξέρετε δεν με θεωρώ και τόσο μεγάλο και συχνά καταφεύγω σε γεγονότα και αυθεντίες που απλώς επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα μου-: Το 1944 ο Β’ ΠΠ είχε στην ουσία κριθεί. Οι δυνάμεις του άξονα υποχωρούσαν και έχαναν παντού σε Ευρώπη και στη λοιπή υφήλιο. Μία κρύα μέρα λοιπόν του Απρίλη, οδηγούνταν σε εκτέλεση κάποιοι γάλλοι αντιφασίστες. Στήθηκαν στον τοίχο και περίμεναν το τελικό παράγγελμα. Θέλοντας να γεμίσει απελπισία μέχρι και τα τελευταία δευτερόλεπτα ύπαρξης των μελλοθανάτων, ο αρχηγός του γερμανικού αποσπάσματος ρωτάει: Πώς σας φαίνετε που δεν θα δείτε ποτέ να υλοποιούνται οι ιδέες και τα οράματα για τα οποία παλεύατε; Και τότε ένας από τους αιχμαλώτους με απόλυτη αυτοκυριαρχία απάντησε: Μα και για σένα πεθαίνω ανόητε!

Κάποιοι καλοπροαίρετοι θα ρωτήσουν να μάθουν τον λόγο για τον οποίο ασχολούμαι. Θα με προτρέψουν να απομακρυνθώ τώρα που δεν είμαι στο στόχαστρο της επίθεσης και προλαβαίνω να ξανά μπω στην σκιά μου. Ορισμένοι κακοπροαίρετοι θα βρουν την ρίζα του κακού σε κάποιο καλά κρυμμένο ψυχολογικό μου ελάττωμα. Έμαθα να μην φοβάμαι την κριτική. Έμαθα να ζω με την αδικία των προσωπικών επιθέσεων και να επιχειρώ την βελτίωση… –ναι και εγώ όμως με συλλαμβάνω πολλές φορές να λιποψυχώ και να θέλω να φύγω, αφού το ίδιο μου το πρόταγμα με βρίζει και με ταπεινώνει- . Αλλά τι στο καλό; Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ…

«Πρέπει να σέβεσαι κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το πόσο εξαθλιωμένος ή γελοίος είναι. Να θυμάσαι ότι μέσα σε κάθε άνθρωπο ζει το ίδιο πνεύμα που ζει και σε μας.» Άρτουρ Σοπενχάουερ

ΥΓ1: Θέλω αλατιέρες τώρα που πήρα και γω το europalso
ΥΓ2: Έκανα μπάνιο… Οπότε εάν θέλετε να με πείτε άπλυτο περιμένετε λίγες μέρες
ΥΓ3: Ο Rafor έγινε CP και ο Stan ακόμα να πάρει το αντιπροεδριλίκι… Πόσο θα πέσουμε πια..
ΥΓ4 Τον Philip of Macedonia ακόμα να τον κάνουν υπουργό Ναυτιλίας, όπως του είχαν τάξει..
ΥΓ5 Ζήτω ο Ταρτουφισμός!