e-Alazoneia

Day 1,926, 02:48 • Published in Greece Greece • by HonoreDeBalzac

Καλησπέρα στην e-κοινότητα.

Το σωστό θα ήταν οι e-αρθγράφοι να εκδώσουν άρθρα σχετικά με τα νεα rocket factories,

μολαταυτα καποιες απάνθρωπες & χυδαίες συμπεριφορές / τακτικές που βιωσαμε ως μάρτυρες χτές δεν μπορουν να μας αφησουν αδιάφορους.

Η αλαζονεία, κατά την Ψυχολογία, είναι το γνώρισμα της συμπεριφοράς του ανθρώπου, που πηγάζει από την υπερτίμηση του εαυτού του. Ή αλλιώς: “Αλαζονεία έξις προσποιητή (εστί), αγαθών μη υπαρχόντων”, κατά τον Πλάτωνα και “η αλαζονεία δόξει είναι προσποίησις τις αγαθών ουκ όντων” (Η αλαζονεία είναι η προσποίηση προτερημάτων που δεν υπάρχουν)

Ο αλαζόνας απομονώνει ουσιαστικά τον εαυτό του από τους συνανθρώπους του και, θεωρώντας τους άλλους κατώτερους, τους χρησιμοποιεί πολλές φορές σαν αντικείμενα και τους ταπεινώνει. Το πιο προσφιλές του μέσον είναι η καθ' αυτό.

Ο αλαζόνας βρίσκεται ψηλά στην συνείδηση του και την αυτοεκτίμησή του, αλλά χαμηλά στην συνείδηση των συνανθρώπων του και την εκτίμηση των γύρω του. Ο “κακοήθης”, θα λέγαμε, εγωισμός είναι η τάση του ατόμου να προβάλει και να αγαπά τον εαυτό του. Ο ατομισμός, η έπαρση, η υπεροψία και φυσικά η αλαζονεία είναι αποχρώσεις του ίδιου του εγωισμού, σε ακραία μορφή. [Πάντως δεν θα πρέπει ο εγωισμός ή υπερηφάνεια, ως έννοια, να παίρνει συλλήβδην αρνητικά χαρακτηριστικά, διότι υπάρχει και ο καλός νοούμενος εγωισμός που οδηγεί στην άμιλλα και στην πρόοδο, επιστημονική, κοινωνική, ιατρική, κ.α]

Αντίθετα η αυτογνωσία, που είναι η γνώση του εαυτού μας, των αρετών ή αδυναμιών μας, φαίνεται ως κάτι το σκληρό γι’ αυτούς που θέλουν να διατηρούν προσωπείο, είναι όμως ευλογία για όσους αγαπούν την αλήθεια.

ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ:

Οι ψυχολόγοι κάνουν διαχωρισμό μεταξύ της αυθεντικής υπερηφάνειας, η οποία προέρχεται από τις επιτυχίες που κάποιος αποδίδει στη δική του προσπάθεια, και της υβριστικής υπερηφάνειας, η οποία συνήθως προέρχεται από επιτυχίες που αποδίδονται στις ικανότητες.

H υβριστική υπηρηφάνεια κάνει κακό στους ανθρώπους γιατί σχετίζεται με όλα τα προβληματικά γνωρίσματα της προσωπικότητας όπως επιθετικότητα, αντικοινωνική συμπεριφορά, άγχος, ναρκισσισμό και ντροπή. Έρευνες δείχνουν ότι η υβριστική υπερηφάνεια, η αυθεντική αλαζονεία, προάγει την προκατάληψη προς τα μέλη άλλων ομάδων και άνθρωποι με αυτού του είδους την υπερηφάνεια δεν είναι συμπαθείς στους άλλους.

Ενώ η υβριστική υπερηφάνεια μπορεί να είναι ευχάριστη γιατί σχετίζεται με θετικά συναισθήματα προς τον εαυτό μας, στην πραγματικότητα αναδύεται μέσα από την ανασφάλεια ή την αμυντικότητα. Ο αλαζών είτε θα θεωρήσει ότι είναι απλά περήφανος για τα επιτευγμάτά του, είτε θα είναι τόσο αλαζόνας που θα θεωρεί ότι φυσικά υπάρχει λόγος να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο καθώς ούτως ή άλλως αυτή είναι η πράγματικότητα! Αυτό το χαρακτηριστικό μόνο καταστροφή μπορεί να του επιφέρει, καθώς εκεί που ξεκινά η αλαζονεία τελείωνει η λογική. Λόγω της αλαζονείας το άτομο δεν είναι σε θέση να ζυγίσει καλά τις καταστάσεις, να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά των κάθε επιλογών του καθώς θεωρεί πως τίποτα δεν είναι ικανό να τον σταματήσει ή να τον ξεπεράσει για αυτό πολλές φορές το ίδιο το άτομο προσυπογράφει την καταστροφή του.

Η αλαζονεία αποτελεί μία χρόνια ψυχοπαθολογική κατάσταση, κατά την οποία το άτομο αισθάνεται υπερβολική ανάγκη για δόξα, ταυτόχρονα με υπερβολική αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια, αυτοθαυμασμό και αίσθηση μοναδικότητας. Η έννοια της αλαζονείας συνδέεται αρκετά άμεσα με την έννοια του αρνητικού ναρκισσισμού, που συνίσταται σε μια κατάσταση ‘‘εγωπάθειας’’ με σημαντικές αρνητικές συνέπειες στη συμπεριφορά και τις επιδόσεις του ηγέτη. Η μεγάλη επιτυχία κάνει πολλούς να αισθάνονται δυνατοί, αλάνθαστοι, ακατανίκητοι ‘‘μικροί θεοί’’.

ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ:

“Δικαιοσύνη νοείται μόνο ανάμεσα σε ισοδύναμους”. Σήμερα τέτοια συμπτώματα πολιτικής αλαζονείας εντοπίζονται είτε στις μεγάλες δυνάμεις, είτε στη συμπεριφορά κάποιων κοινωνικοπολιτικών ομάδων, που επικρατούν πρόσκαιρα νομίζοντας ότι σώζουν την κοινωνία και πως μόνο αυτοί γνωρίζουν την οδό της σωτηρίας, είτε ως συμπεριφορά ατόμων που διαχειρίζονται κάποιο αξίωμα, μικρό ή μεγάλο και αισθάνονται ως μόνοι αρμόδιοι να σώζουν τους άλλους.

Αυτή η αλαζονική αίσθηση υποδαυλίζεται από την κολακεία που συχνά δέχονται οι αλαζόνες καθώς και από την αίσθηση δύναμης και αλάθητου. Έτσι αυτοί οι αλαζόνες φτάνουν στο σημείο να θεωρούν τους εαυτούς τους φορείς υψηλών ιδεών λέγοντας ακόμη και ανοησίες χωρίς αυτοέλεγχο ή κριτική, αφού το ακροατήριο ή ανήκει στην ίδια κατηγορία και χειροκροτεί ή προσέρχεται αναγκαστικά και έχει λόγους να σιωπά.

Οι αλαζόνες ηγέτες ενδιαφέρονται μόνο για τους εαυτούς τους. Έχουν την αίσθηση ότι τα ξέρουν όλα, πάντα αυτοί έχουν δίκιο και ποτέ δεν φταίνε οι ίδιοι για τις αποτυχίες. Δεν ακούν τους άλλους, δε μαθαίνουν από τα λάθη και τις αποτυχίες, δεν τους αρέσουν οι συμβουλές και οι διαφωνίες. Θίγονται, θυμώνουν και γίνονται επιθετικοί όταν τους κάνουν κριτική. Θέλουν συνεργάτες που να τους λένε πάντα ‘‘ναι’’ και να τους θαυμάζουν. Υποτιμούν κια αγνοούν τους περιορισμούς, τις δυσκολίες και τις ατέλειές τους, καθώς αισθάνονται ακατανίκητοι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να λαμβάνουν αποφάσεις που δε στηρίζονται σε αξιόπιστες πληροφορίες και ορθολογική ανάλυση. Ουσιαστικά, χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα, ζουν σε γυάλινους πύργους και δεν συνειδητοποιούν τους κινδύνους. Έτσι, οδηγούνται σε επικίνδυνες αποφάσεις και παράτολμα έγα, που μπορεί να συνεπάγονται συμφορές.

Τέτοιοι ηγέτες κυβερνούν απολυταρχικά. Ακόμη και όταν ζητούν τη συμμετοχή, το κάνουν για τυπικούς λόγους ή εντυπωσιασμό. Αρκετές φορές θεωρούν τον εαυτό τους υπεράνω των κανόνων, τους οποίους συστηματικά αγνοούν, παραβαίνουν ή και αλλάζουν, ώστε να “ταιριάζουν” με την προσωπικότητά τους, τις ανάγκες και τις επιδιώξεις τους. Εμπιστεύονται, ανταμείβουν και ευνοούν ανθρώπους που πάντα ‘‘συμφωνούν’’ μαζί τους, που τους θαυμάζουν, τους δοξάζουν, τους υπηρετούν και τους υποστηρίζουν. Οι ηγέτες αυτοί δε διαθέτουν αυτοεπίγνωση, δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους και δεν ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τους άλλους, παρότι οι ίδιοι επιζητούν διαρκώς την κατανόηση όλων των άλλων. Είναι συναισθηματικά απομονωμένοι και γίνονται σκληροί, επιθετικοί και διεκδικητικοί με τους άλλους, όταν αντιλαμβάνονται ότι δεν τους υποστηρίζουν και δεν τους εμπιστεύονται.

Απορώ με τους e-ανθρώπους.....