Join the new world

Sistem vojnih cinova je sistem hierarhije odnosa u vojsci. Cinovi su korisceni u vojsci i pre Nove Ere.

Staro doba

U Grckoj, od 501 godine pre Nove Ere, Atinjani su godisnje birali po deset osoba sa cinom strategos, po jedan za svako "pleme" koje su bile kreirane po uvodjenju demokratije. Strategos u bukvalnom prevodu znaci "vodja vojske" i obicno se prevodi kao "general".

Sa usponom Makedonije pod Philip II Makedonskog i Aleksandra Velikog, Grcka vojska je profesionalizovana, taktiziranje je sofisticirano i sistem cinova je postao kompleksniji. Aleksandar je izmedju ostalog bio poznat po slozenoj i naprednoj konjici.

Koriscenje formalnih cinova je rasprostranjeno posle reforma Mariusa. Po novom sistemu, legijom je komandovao legat (legatus), obicno je to bio senator, koji je imao mandat od tri godine. Odmah ispod legata po cinu je bilo sest tribuna (tribuni militum), od kojih su petorica bili mladi ljudi ekvistrianskog cina (niza aristokratska klasa) i jedan stariji koji je bio nobleman (visa aristokratska klasa) koji ce kasnije sluziti u Senatu. Tribuni militari je bio Rimski vojni senior oficir koji je komandovao ekvivalentom bataljona i brigade (u modernom dobu ekvivalent majoru, podporucniku, porucniku i generalu brigade). Poredjenja sa modernim strukturama komandovanja nisu bas adekvatna zato sto Rimljani nisu imali tako napredno koncipiranu hierarhiju , ona je zazivela tek kasnije nakon srednjovekovnih kampanja vodjenih od strane placenika. Rimska disciplina je bila izuzetno stroga, gde su svi cinovi mogli biti kaznjeni po odluci komandanta. Na primer, ako bi zakazala jedna cela divizija, tipicna kazna bi bila nasumicno odabiranje i ubijanje svakog desetog vojnika.

Moderno doba

Po zavrsetku srednjeg veka vojna struktura je formalizovana. Najvisi cinovnici su bili poznati kao oficiri odabrani od strane kraljevske komisije. Najvisi cinovi u vojsci su bili rezervisani za elitu - aristokratiju.

Osnovna jedinica u srednjem veku je bila kompanija, grupa dodeljenih vojnika izabranih od strane vazala gospodara a u ime viseg gospodara koji je najcesce bio i sam Kralj. Vazal koji je komandovao kompanijom je bio odredjen kao oficir sa rankom kapetana. Sama rec "kapetan" je izvedena od Latinske reci capitaneus (sto zanci glavni cove tj. sef).

Oficir koji je asistirao kapetanu u komandovanju komandu je bio porucnik. Rec porucnik (lieurenant) je izvedena iz Francuske reci "lieu" sto znaci "mesto" (pozicija) i reci "tenant" sto znaci "drzanje", odnosno "drzanje pozicije"; tako je porucnik odnosno lieutenant neko ko drzi mesto u odsustvu nadredjenog. Desetar je oficir koji komanduje jednom jedinicom. Jedinica odnosno "squad" je izvedena od Italijanske reci “square” ili “blok” vojnika. Zapravo, corporal je direktno izveden iz "caporal de squadra" (sef jedinice). Krajem 16-og veka, kompanije su grupisane u pukove. Oficiri koji su komandovali pukovima su bili pukovnici "colonel" (odnosno column oficir). Prvi put su dodeljene u Spaniji od Kralja Ferdinanda II od Aragona gde su takodje bili poznati kao "coronellos" (u slobodnom prevodu oficiri krune) posto su dodeljeni od strane krunisanog. Tako je u Engleskom jeziku prihvacen termin "colonel". Prvi pukovnici su bili kapetani kojima je prepustena komanda nad njihovim pukom od strane Kralja. Porucnici pukovnika su bili pod pukovnici (Luitenant Colonel). Pukovi su kasnije podeljeni u bataljone kojima je komandovao podpukovnik i major kao izvrsni oficir.
Moderni vojni servis se deli u tri najsire kategorije koji su kodifikovani Zenevskom Konvencijom; Oficiri, pod-oficiri i ljudstvo.

U Srbiji, kulturu narodne vojske, koja se posle ustanka ponovo uzdigla ucescem srpskih dobrovoljaca pod Knicaninom u ratu Bojvodjanskih Srba i Austrije protiv Madjara 1848, polako se dodavala misao o potrebi moderne vojske. Te ideje su promovisali najiskusniji Srpski politicari i vojnici tog vremena. Buduci general Milivoje Blaznavac, sa svojim ratnim iskustvom iz 1848 i skolovanjem u Becu i Francuskoj, preneo je Garasaninu ideju o modernizaciji po ugledu na Francusku skolu i odlucujuce uticao da se u Srbiji otvori Artiljerijska skola (Vojna akademija). Sa druge strane, interesi Francuza za Srbiju zbog Kremskog rata dovode do bliske saradnje u podizanju topolivnice i obrazovanja kadra. Tada stvorene veze dovesce do toga da prvi ministar vojni u Srbiji bude francuz Ipolit Monden (1861–1865), koji je kao kapetan bio zaduzen da 1856 napravi temeljnu studiju o Srbiji.