A monologue

Day 1,657, 10:21 • Published in USA Greece • by Eva Rosalene
Καλό απόγευμα

Πολλές φορές γεννιέται η ανάγκη να δημιουργήσουμε,πράγματα πέρα από τα καθημερινά τα δεδομένα..ξυπνάει μέσα μας μια αφορμή να εκφράσουμε να αγγίξουμε χαρακτηριστικά πέρα από μας..πολλές φορές δεν έχουμε ιδέα μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι δυνατότητες κάποιων ανθρώπων..
Με ρώτησαν κάποιοι γιατί γράφω, πια η αφορμή, ποιος ο λόγος τι με ωθεί..
Σκέφτηκα πρώτα, χαμογέλασα δεν απάντησα. Με ξαναρώτησαν γιατί γράφεις; γιατί γράφω; Γράφω γιατί έτσι επαναστατώ πρώτα για τον εαυτό μου και μετά για τους άλλους..

..Εκτίθεμαι πολλές φορές για αυτό αλλά δεν με πειράζει..πάντα θα γράφω αλληγορικά γιατί μας αρέσει πολλές φορές να παραμυθιαζόμαστε..Γράφω για να με καταλαβαίνουν όσοι θέλουν η έστω όσοι μπορούν.. Όχι, δεν είναι υπεροψία, ούτε «δήθεν» μετριοφροσύνη.. Αναρωτιέμαι και εγω τι να κρύβω μέσα μου
Δεν είναι αποτέλεσμα μελετημένης σκέψης η γραφή μου, ούτε διαθέτω κάποιο ταλέντο..Δεν είμαι συγγραφέας ούτε καλιτέχνης..Πολλές φορές δέχομαι ερεθίσματα απο γεγονότα που κατακλύζουν την ημέρα μας..αλλά και απο διάφορες αγαπημένες εικόνες που μένουν ανεξίτηλες και με σκλαβώνουν..

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ..Από παιδί τραγουδάω... Από παιδί θλίβομαι.. Από παιδί ερωτεύομαι{πολλές φορές άδικα}..Απο παιδί προσπαθώ να αποβάλω την αφέλεια,από παιδί παλεύω... Από παιδί παραπονιέμαι. Από παιδί χαμογελάω..Απο παιδί κλαίω.. Από παιδί με θυμάμαι.. Δε μεγάλωσα.. Από παιδί συγχωρώ Από παιδί δεν καταλαβαίνω τη νοοτροπία του κόσμου. Από παιδί αγαπώ δίχως λόγο και αιτία. Από παιδί δημιουργώ.. Από το τίποτα δημιουργώ. Από παιδί για μια καλύτερη ζωή προσδοκώ..

Από παιδί νοσταλγούσα οικογένεια. Από παιδί δεν ανήκω σε καμιά οικογένεια. Από παιδί ποθώ την οικογένεια. Από παιδί πονώ. Αλλάζω τη φωνή μου όταν τραγουδάω μα ποτέ δεν αλλάζω την ψυχή μου όταν αγαπάω

Απο παιδί τρέχω,από παιδί βοηθάω..απο παιδί εξευτελίζομαι στην αδυναμία να πω ΟΧΙ ΑΠΟ παιδί καρτεράω μιαν άσπρη μέρα,από παιδί παιδεύομαι,από παιδί ξοδευόμαι από παιδί αδειάζω..με αδείαζουν..απο παιδί σέβομαι από παιδί εκτιμάω..αλλά δεν εκτιμιέμαι.. Η ζωή είναι εξέλιξη...Η ζωή είναι προσφορά η ζωή είναι ενδιαφέρον..η ζωή είναι καλυτερότερη εάν και εφόσον υπάρχει αυτοεκτίμιση,και δυνατότητα προσφοράς στους γύρω.

Αυτή είναι η ομορφιά της. Ακόμη κι αν πάντοτε μένεις παιδί, να υπάρχει κάποιος που να σου λέει, "Είσαι πολύ ώριμος για την ηλικία σου." Κάποιοι ζουν γι αυτή τη στιγμή. Δεν είναι εγωισμός, είναι δικαίωση. Όσο κι αν προσπαθείς, αν δεν ανταμειφθείς, δε σου μένει κουράγιο να συνεχίσεις.
Έχεις ψαχτεί καθόλου μέσα σου να δείς την βάση του πυρήνα της ψυχής σου; Να μείνεις εκεί να συλογιστείς τα λάθη και τα σωστά σου;τις κακές επιλογές αλλά και τις όμορφα αντίστοιχα;

Μέχρι να πάθεις ανοσία στο δήθεν των πολλών, στην αρρώστεια της καλοπέρασης...Στην λίθη του ναρκισσισμού και της βολεψιάς…της ξεφτίλας και της καφρίλας..της αηδίας πολλές φορές..στην ασέλγεια των κοινωνικών και ανθρώπινων πεποιθήσεων..Μιας ζωής που αν δεν περάσεις πρώτα από το σοκάκι δεν θα βγείς ποτέ στην λεωφόρο.. H πραγματική ευτυχία λοιπόν δεν κρύβεται στον προορισμό σου αλλά στον τρόπο που ταξιδεύεις

Δεν είμαι τέλεια,κι ούτε θέλω να γίνω...ο σκοπός δεν είναι η τελειότητα αλλά η ορθότητα..Πριν σηκώσεις όμως το δάχτυλό σου για να με δείξεις σιγουρέψου πρώτα ότι το χέρι σου είναι καθαρό..Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι τα υπόλοιπα 4 δάχτυλα σου δείχνουν εσένα;

Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν΄ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει! ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ