. Ο «ανήλικος» Ο εαυτός μου Ο ενίληκος .

Day 2,880, 11:41 • Published in Greece Greece • by vanzel papado

Η μεγάλη απώλεια των πέντε ετών, μετά τους ανθρώπους, τις ζωές, τις χαμένες ευτυχίες και τις ακυρωμένες ευκαιρίες, είναι λοιπόν ο πολιτικός λόγος της ελευθερίας.

Μία πενταετή θλιβερή αληθινή ζωή στην πραγματική Ελλάδα




Καμία πενηνταριά νοματαίοι να προσαρμόζουν τον προσωπικό τους χρόνο και υποχρεώσεις ( Ναι υπήρχαν ακόμα τότε και επαγγελματικές υποχρεώσεις ,τώρα οι περισσότεροι είμαστε επαγγελματίες τεμπέληδες ) .
Να χαβαλεδιάζουνε (με σαφώς διαφορετικό κλίμα,τουλάχιστον αξιοπρεπώς) διασκεδάζοντας πραγματικά,
Ξάφνου περνώντας ο καιρός /////////////κάτι παίρνω χαμπάρι για το τι λέγανε ότι είμαστε, παραλληλίζοντας πάντα όλα αυτά μέσα σέ ένα παιχνίδι.
Κάτι για κατοχή και απελευθέρωση.. σημειωτέον εκείνο το καιρό …(Η πραγματική Ελλάδα έχει μπει στο μνημόνιο). Λέω εντάξει τα άτομα είναι ψαγμένα……. μετά κατάλαβα ό,τι λέγανε ότι είμαστε κάτω από των εικονικό Τουρκικό ζυγό.


Αρχίζω να μπαίνω στο πετσί του εικονικό μου χαρακτήρα , την εικονοκοποίηση του vanzel papado.
Το οργισμένο μαυρόασπρο εικονίδιο(δε θυμάμαι να υπήρχε άλλο) περιφερόταν όλο και περισσότερες ώρες στην εικονική Ελλάδα, Η διασκέδαση αρχίζει να αποκτά και ανείπωτες χαρές ,την παρέα να μεγαλώνει,και την εμφάνισή ενος κεφαλαίου που αλλάζει το ρούς εικονικής κοινότητας ……. Ο διαστημικός ΠΟΛΊΤΗΣ exohoritis

να Συμπαρασύρει και απελευθερώνει τελικά την εικονική Ελλάδα
ο the Show me the way of tanking του κάθε #Δισεκατομμυριούχο damages που βλέπουμε στη κοινότητα.
Δάσκαλος ήθους ,αλτρουισμού, για την εικονική Ελλάδα.

Δεν περνάει πολύς καιρός,(κάνας χρόνο…. δη-λαδής ) βιώνοντας την εικονική Ελλάδα
όπου και ψιλοξενερώνω , γιατί άρχισαν οι ψαγμένες ευεργεσίες χλεύης προς τέρψιν των άλλων (πρώτο θύμα ο Νικόλας απο το Αίγιο )



Το παιχνίδι έχει χάσει τα άθλια γραφικά που είχε στην αρχή, οι υπέρογκες χιλιάδες damage έχουν γίνει εκατομμύρια πλέον και η ανοικοδόμηση ολοκληρώνεται μετά της συνεχόμενες δελεαστικές αλλαγές (game mechanics) και αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον οι ώρες στο παιχνίδι γίνονται πλέον ατέλειωτες.
Ώσπου έρχονται υποχρεωτικά οι στρατιωτικές ομάδες(δεν μας έφταναν τα πολιτικά κομμάτια)
Όπου και φαίνεται το τι ξοφλημένη κοινωνία είμαστε, μιλάμε για την πραγματική κοινωνία που κουβαλάμε κι εδώ.

Με όλα αυτά έχουνε περάσει δύο και τρία χρόνια ,έχω φύγει από την ουρά(προμηθειών) του kypcom Κωστή καλησπέρα(άλλο ένα τεράστιο κεφάλαιο για την εικονική Ελλάδα)
και συνεχίζω το δικό μου τροπάρι .



( ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ-ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΛΕΦΤΑ-ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΜΕ ΕΔΩ ΜΕΣΑ-ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ .....ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΟΛΑ ..ΟΧΙ.ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΥΜΑΤΑ & ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ . ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΚΥΝΗΓΑΜΕ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ………..ΤΙ ΚΡΙΜΑ)

Κάπως έτσι βάδισα άλλα δύο χρόνια ,και τσουπ έγινα ένας ώριμος πεντάχρονος παίκτης (χωρίς βέβαια να υπάρχει η ίδια θέρμη) έφυγε βέβαια και η ευγενική και συμμετοχική κοινότητα όπως εγώ τη γνώρισα ,και τώρα αρκούμε στο να καμαρώνω την προσωπική εγωιστική μου σελίδα
στο ωραιότατο παίγνιο όπως και πολλοί άλλοι τενεκέδες, βεβαίως βεβαίως .

και επειδή βαρέθηκα να μιλάω για εμένα θα αρχίσω το τροπάρι μου,εικονικότητα μέσα στήν εικονικότητα .

So lose satisfaction that we could feel as we form in our play , for no specific purpose , other than to fold our dream and to share it with those who know how to dream . Our imagination aside and not dealing with the senses of our contact with the object of our creativity , but the need for us to reap the glory , thinking that this will heal our deficits.


ακόμα και αν καταφέρουμε κάποτε να αντέξουμε χωρίς απαντήσεις, να μην μπορέσουμε ποτέ να αντέξουμε χωρίς ερωτήσεις…

μελαγχολικές μέρες αφθονίας

Καλημέρα γουρουνάκι μου , ο αντικατοπτρισμός στον καθρέφτη
φεγγοβολούσε το ασώματο θεριό του Γιάννη Τηγάνη
έδειχνε μια έμπνευση που έδειχνε ξαφνική,ριψοκίνδυνη , ταυτόχρονα όμως
ήθελε να τελειώνει και με το είδωλο του , το πλουμιστό
πουκάμισο με τους μεγάλους γιακάδες έπεφτε στους ώμους,σχεδόν είχε τελειώσει τη χωρίστρα του και τη όλη επιμελώς ατημέλητη φτιαξιά του.

Να φύγει να γλιτώσει δεν μπορούσε,οι δρόμοι είναι γύρω του κλειστοί .
Μπροστά να προχωρήσει δεν τολμούσε τι τον περίμενε δεν ήθελε να δει , ο Ψιλοβελώνης Μακαρόνης
την πλοηγούμενη τον είχε επισκεφθεί , έμειναν μαζί πάνω από τρεις ώρες στο eRepubliκακι
γιατί ήθελαν να τελειώσουν μαζί την αποστολή (damagehound). Ανούσια βέβαια καθώς εδώ και καιρό
είχαν τελειώσει όλα σαν ενδιαφέροντα παιχνιδιού,απλά ήταν ένα μέρος της καθημερινότητας τους
να τανκάρουν & αραιά και που κάνα λαικοδάχτυλο σε κάποιο σχόλιο.

Το Θεριό όμως τώρα έφτασε στη έξοδο,κλείνει πίσω του υπολογιστή και μετά τη πόρτα της καρδίας του ο μολυβένιος στρατιώτης της ζωής.