Μια Αλλιώτικη Ιστορία

Day 1,990, 09:03 Published in Serbia Greece by Eva Rosalene
Καλησπέρα σε όλους..

Ήταν πολύ πρωί γύρω στις έξι όταν το πλοίο ξεπρόβαλε,στις άκρες του λημενοβραχίονα του ακριτικού νησιού αυτού του οποίο μεγάλωσε γενιές και γενιές όπως και την δική μου..


Ζήτησα απο την οικογένεια μου να καθήσουμε στα απόμερα παγκάκια που χρόνια τώρα κρατούν καλά κρυμμένες κουβέντες δίπλα στον γιαλό..


Γρήγορα πολύ σύντομα δηλαδή δεν άργησαν οι πρώτες εικόνες αλλά και αναμνήσεις τώρα απο ένα ζευγάρι τεράστιες χελώνες που κολυμπούσαν νωχελικά από άκρη σε άκρη,παίζοντας με το νερό..εικόνες που δεν είχα ματαδεί..ποτέ άλλοτε και που γαργαλούσαν ευχάριστα τα μάτια και φώλιαζαν δυνατα στην ψυχή μου.Ηξερα πλέον ότι αυτό το Πάσχα θα μου μείνει αξέχαστο..

Σκέφτηκα ότι αυτό δεν το είχα ζήσει ποτέ..

Το επόμενο πρωί ξύπνησα χαράματα χωρίς κανείς να καταλάβει την απουσία μου πως άλλωστε αφού η μεγαλοβδομάδα η εκκλησία οι επισκέψεις και τα ξενύχτια με την οικογένεια και τους φίλους μας έβρισκαν πολλές φορές παρέα με τον αυγερινό..όλοι κοιμούνται..

Το πρωινό είναι δροσερό αλλά εγώ δεν διστάζω..πάω προς την θάλλασσα την αγαπημένη μου θάλασσα..αυτήν που το καλοκαίρι πληρώνεις για να μπείς ενώ τώρα είναι όλη δική μου...δεν σκέφτομαι το παραμικρό βγάζω τα ρούχα και ευθύς βρίσκομαι στην αγκαλιά της..Μετά κάθησα στην άμμο κουλουριάστηκα στα ρούχα μου και κοίταζα τις ακτίνες του ήλιου και σιγοτραγουδούσα..

Σκέφτηκα ότι αυτό δεν το είχα ζήσει ποτέ..

Απόμερα ένα λιμανίσκος με καμιά δεκαριά τρεχαντήρια να χορεύουν αντικριστά και ένας ψαράς να μπαλώνει τα τρύπια δίχτια του..μέχρι να φτάσω “καρσί” του έχει γονατίσει και προσεύχεται είναι Μεγάλη Παρασκευή και είναι οι “ώρες” στην εκλησιά που χτυπάει πένθημα κάθε λίγο..ο Θεάνθρωπος κοιμάτε..

Σκέφτηκα αυτό δεν το είχα ζήσει ποτέ...

Σάββατο ξημέρωσε Μεγάλο..πίνουμε καφέ στα καλντερίμια ένα τσούρμο πιτσιρίκια σέρνουν ένα γαιδούρι σιγανά,καβάλα του ομοίωμα του Ιούδα του Ισκαριώτη αυτουνού που έδωσε στεγνά τον δασκαλό του τον περιφέρουν στην αγορα για να το κάψουμε το βράδυ ως έχει το έθιμο..

Σκέφτηκα αυτό δεν το είχα ζήσει ποτέ...

Δεν άργησαν τα ούζα και οι μεζέδες να φανούν απο μπαρμπάδια και φίλους και το σαντούρι του γέρου να τρυπάει γλυκά τα αυτιά και να παίζει με τις αισθήσεις της καρδιάς μου τα πρώτα δάκρια δεν άργησαν να φανούν καθώς η θύμηση των εφηβικών μου χρόνων έλαμψε με μιάς στα μάτια όταν έσερνα πάντα πρώτη τον χορό...

Αργά απόγευμα και το κορμί σέρνεται απο την μέθη στο ξαλάφρωμα των ημερών που είναι στο μεγαλείο τους..Κυριακή του Πάσχα..φαγοπότι και ξεγνοιασιά..

Σκέφτηκα αυτό δεν το είχα ζήσει ποτέ..



Και πλησιάζει η ώρα που θα φύγω και που θάχω μαζί μου στις αποσκευές όλες αυτές τις στιγμές που δεν είχα ζήσει ποτέ..και μαζί τους και μία σκέψη

Τη σκέψη ότι όλα τα παραπάνω θα πρέπει να τα ζούμε καθημερινά..και εγώ και όλοι αυτοί που αφήνουν τις σωστές λέξεις να φτάσουν στην καρδιά τους..


Ένα Πάσχα αλλιώτικο απο άλλα..Είναι η επαφή με τις ρίζες μας..με το παρελθόν μας..πάντα σήμαινε και θα σημαίνει ένα πράγμα για μένα επιστροφή..


Οικογένεια,προσευχή.συγκίνηση και ρίζες....Βαθιές δυνατές και πάντα ζωντανές ρίζες....



Καλό Πάσχα σε όλους...